Солза...

Солза!

Мила и нежна,

Добра и бедна.

Проѕирна како

утринската роса

на црвената роза,

колку е само мала,

а толку голема болка

создава.

Солза!

Дланкката моја

неа ја допре

и за миг нејзиниот

живот сопре.

На дланката

почувствував

нешто што ме пече,

што ли сакаше

таа да ми рече?

Солзо моја!

Солзо златна!

Кога би можела

назад да те вратам

смислата на животот

да ми ја кажеш

без да ме излажеш.

Солзо златна!

Животот тебе

ми те дари

да ме тешиш

во часовите тажни,

толку обични,

бедни и неважни.

Да ми правиш друштво

во ноќите

осамени и пусти,

додека се чувствувам

како залутана птица

низ шумите густи.

Солзо златна!

Утеши ме!

Утеши ме!

Спаси ме од овие

болки што ме гонат

и направи тие

во морето да потонат.

Солзо моја златна!